Niniejsza trasa jest jedną z krótszych, opisywanych na naszych stronach. Zdecydowaliśmy się jednak ze względów kilku interesujących miejsc na jej opisanie.
Z Łodzi kierujemy się na
Zgierz, który od południa graniczy z Łodzią. Do zabytków miejskich należą: Drewniane domy tkaczy z XIX w.; fabryka sukna Adolfa Gustawa Borsta przy ul. 3 Maja 6; fabryka bawełniana Lorentz & Krusche przy ul. Dąbrowskiego 19; fabryka włókiennicza Meyera przy ul. Barlickiego 1; neogotycki kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej; neogotycki kościół Chrystusa Króla przy ul. Słowackiego 10, dawna świątynia mariawicka; dworzec kolejowy; budynek Kolegium Nauczycielskiego przy ul. 3 Maja 46; budynek dawnej szkoły ewangelickiej przy ul. Długiej 33 (wzniesiony w latach 1820–1830, piętrowy, o dachu naczółkowym, dwutraktowy z sienią na osi, wnęki okien udekorowano stylizowanymi rzeźbami głów kobiecych); budynek dawnej remizy ochotniczej straży pożarnej (d. Rekwizytornia straży ogniowej ochotniczej – z II poł. XIX w.) Przy ul. 1 Maja 19; budynek miejskiego muzeum przy ul. Dąbrowskiego 21 z 1828 r. – klasycystyczny murowany, otynkowany budynek, parterowy z ryzalitem na osi. Ryzalit zwieńczony jest attyką ozdobioną sztukateriami i postaciami kamiennych lwów. Jego właścicielami od lat 40. XIX w. aż do stycznia 1945 była rodzina Cyplów (Zippel); Łaźnia Miejska przy ul. Łęczyckiej 24 – budynek zaprojektowany w 1926 przez W. Horodeckiego i F. Michalskiego; oddany do użytku 5 lutego 1929 był obiektem na wskroś nowoczesnym i wielofunkcyjnym. Posiadał pływalnie krytą, druga z kolei w Polsce, o rozmiarach 10×17 m, która do dzisiaj jest czynna. Znajdowało się tu również 16 wanien, łaźnia parowa – rosyjska, łaźnia sucha – rzymska, gabinety do masażu, 11 kabin natryskowych, sala natryskowa dla dzieci szkolnych, urządzenia do kąpieli słonecznych oraz pralnia mechaniczna.
Dalej jedziemy w kierunku Ozorków.
Tu znajdziemy kilka atrakcji turystycznych. Warto zwiedzić: kościół pw. św. Józefa Oblubieńca NMP i Podwyższenia Krzyża Świętego; kościół ewangelicko-augsburski pw. dwunastu Apostołów Jezusa Chrystusa; kościół rzymskokatolicki pw. NMP Królowej Polski; kompleks pałacowo-fabryczny Schlösserów (XIX wiek), II pałac Schlösserów przy ul. Listopadowej (XIX w.); najdłuższa linia tramwajowa w Polsce, nr 46, docierająca tu z Łodzi (uznawana również za drugą najdłuższą na świecie po belgijskim tramwaju nadmorskim – 38 km); kolejka wąskotorowa; studnie artezyjskie; drewniane domy tkaczy i sukienników; park miejski; stary cmentarz; lasek miejski (obrzeża Ozorkowa); zalew miejski. Dalej jedziemy do Łęczycy.
Łęczyca
Leży pośrodku obecnego powiatu łęczyckiego, bliżej jego południowej granicy. X–XIII wiek – istniał tu gród, którego relikty znajdują się w niedalekim Tumie. Do zabytków tej miejscowości należą: kościół parafialny pw. św. Andrzeja, XV w., XVII-XIX w. Zespół klasztorny bernardynów, 1 poł. XVII w.: kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP; klasztor, zespół klasztorny dominikanów (kościół i klasztor), poł. XIV w., k. XVIII w., k. XIX w.
Klasztor norbertanek, ob. urszulanek, pocz. XVII w., 2 poł. XIX w.,zespół zamkowy, (
Muzeum Ziemi Łęczyckiej), XIV-XVIII w.: dom wsch. – prochownia, XVIII w., „dom nowy”, wieża i mury, baszta obronna, obecnie dzwonnica kościoła parafialnego, XIV w., XVIII w., ratusz, klasycystyczny, 1788-90, przebudowany na pocz. XX w. i 2005-07, hotel, obecnie dom mieszkalny, ul. Kościuszki 32, poł. XIX w., szkoła, al. Jana Pawła II 1, 1 poł. XIX w., wieża szybowa „Łęczyca I” kopalni rudy żelaza, ul. Ozorkowskie Przedmieście 4, przestrzenny układ komunikacyjny kolejki wąskotorowej –
Krośniewicka Kolej Dojazdowa i liczne domy z XIX wieku.
Dalej naszą trasą trafimy do miejscowości Topola królewska. Według rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są obiekty: kościół pw. św. Bartłomieja, XVI w., 1711, kościół cmentarny pw. św. Rocha, drewniany, pocz. XIX w., układ komunikacyjny kolejki wąskotorowej – Krośniewicka Kolej Dojazdowa. Na miejscowym cmentarzu parafialnym znajduje się eklektyczna kaplica grobowa Kłobskich herbu Pomian. W pobliżu kościoła cmentarnego spoczął dr Włodzimierz Dybek (1824–1883) – minister spraw wewnętrznych w powstańczym rządzie Romualda Traugutta.
Ojciec dr. Dybka – dr Andrzej Dybek – był naczelnym lekarzem wojsk Księstwa Warszawskiego. Dr W. Dybek zamieszkał w Topoli Królewskiej po powrocie z zesłania. Na cmentarzu pochowano także znanego aktora teatralnego Józefa Głodowskiego, zmarłego w 1910 r. Na pomniku nagrobnym Głodowskiego umieszczono wiersz napisany specjalnie przez jego przyjaciela, reżysera i aktora Karola Hoffmana.
Dalej trasą przez Krośniewice do miejscowości Więcławice i Kowal.
Udokumentowane dzieje Kowala sięgają początków XII w. i związane są z wieloma faktami z historii Kujaw wschodnich. Nazwa miasta prawdopodobnie pochodzi od warownego grodu zwanego Kowale, wokół którego była rzemieślnicza osada kowali. Co do daty powstania tegoż grodu nie zachowały się źródła pisane, które ten fakt mogłyby udokumentować. Należy domniemywać, iż nastąpiło to w początkach tworzenia się polskiej państwowości.
Osadnictwu na tym terenie sprzyjały warunki geograficzne i obronne. Na wyspie dużego, nieistniejącego już jeziora, nazywanego ówcześnie Krzewiata, znajdował się zapewne warowny gród wraz z podgrodziem. Pierwsza wzmianka o Kowalu datowana jest na 20 stycznia 1185 r. Wtedy to książę mazowiecki Leszek, syn Bolesława Kędzierzawego, nadał kanonikom włocławskim kościół i całą osadę Kowale.
Historia ziemi kowalskiej nierozerwalnie związana była z funkcjonującymi w Kowalu kościołami. W dokumentach z początku XIV w. wśród parafii diecezji włocławskiej wymienia się ośrodki parafialne w Białotarsku, Grabkowie, Kłóbce i Kowalu. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można przyjąć, że miejscowości te były parafiami o wiele wcześniej.
W początkach XVII w. na skutek nowych podziałów dekanatów, Kowal stał się ośrodkiem władzy kościelnej dla wyżej wymienionych parafii. Stan ten utrzymał się do końca XVIII stulecia. Możemy tu zwiedzić kościół parafialny św. Urszuli z XVII w.
Dalej naszą trasą dojedziemy do Bydgoszczy.
